Το όνειρό μου κάποτε ήταν να ζήσω στο Παρίσι. Και τα κατάφερα. Αλλά πολύ γρήγορα διαπίστωσα πως σε αυτή την παραμυθένια πόλη δεν κατοικούν μόνο νεράιδες και ξωτικά. Ζουν και κακιές μάγισσες που κάνουν τους παριζιάνικους χειμώνες παγωμένους και μελαγχολικούς, κλέβουν το χαμόγελο των κατοίκων και σκορπίζουν σκόνη μιζέριας στα πλακόστρωτα σοκάκια και στις γέφυρες πάνω από τον Σηκουάνα. Είπα θα αντισταθώ, ζω στην πιο όμορφη πόλη του κόσμου διάολε και τότε ακούστηκε ο αντίλαλος ενός χαιρέκακου γέλιου, τόσο δυνατού, λες και προήλθε από τα μεγάφωνα της γέφυρας Pont de la Concorde που ξαφνικά σταμάτησαν να παίζουν μουσική. Για ένα διάστημα το κατάφερα, κυρίως στην εποχή της ενέμελης φοιτητικής ζωής μου. Αλλά πώς μπορώ να παραμείνω χαρούμενη όταν στοιβάζομαι κάθε μέρα σε ένα βρώμικο βαγόνι με μελαγχολικούς, αγέλαστους ανθρώπους και οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας δεν μου επιτρέπουν να δω τις όμορφες γωνιές του Παρισιού; Πώς μπορώ να παραμείνω χαρούμενη όταν ο αγαπημένος μου ήλιος βρίσκεται μακριά; Όταν έρχομαι αντιμέτωπη με ανθρώπους πιο κρύους και από την παριζιάνικη παγωνιά; Ή όταν πληρώνω μια μικρή περιουσία για το παριζιάνικο σπίτι μου το οποίο είναι στο μέγεθος ενός ελληνικού υπνοδωματίου; Και είναι ακόμα πολλοί οι λόγοι που αποδεικνύουν πως η πόλη του φωτός τελικά είναι σκοτεινή…

Εκείνες τις φορές που σκέφτηκα σοβαρά να τα παρατήσω, έκανα την καθιερωμένη μου βόλτα κοντά στο σπίτι μου στη Μονμάρτρη και κάθε φορά έπεφτα πάνω σε αυτήν την ταμπέλα που κατά τύχη έγραφε το όνομά μου, κι έλεγα δεν μπορεί, ανήκω σε αυτήν την πόλη!

All photos by My Parisienne Walkways

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.