Ο Σηκουάνας έχει υπάρξει συνοδοιπόρος μου σε πολλές σκηνές της παριζιάνικης ζωής μου. Γιατί όλα μοιάζουν λίγο πιο κινηματογραφικά, όταν το φυσικό φως χάνεται στην πόλη του φωτός και ο φωτισμός των παριζιάνικων φαναριών αρχίζει το ρυθμικό χορό του στα νερά του Σηκουάνα. Κάθε φορά που κάνω τη βραδυνή μου βόλτα στις όχθες του, μου έρχονται όλες οι μνήμες, όλες οι σκηνές σαν καρέ από ταινία. Εκείνα τα πρώτα παγωμένα βράδια που περπάτησα δίπλα στις φωτεινές αντανακλάσεις του νερού και ερωτεύτηκα την πόλη ή εκείνο το βράδυ που με έπιασε για πρώτη φορά από το χέρι για να διασχίσουμε μια γέφυρά του και ερωτεύτηκα εκείνον… Εκείνες τις φορές που μου έλειπε η Ελληνική θάλασσά μου και έτρεχα κοντά στον Σηκουάνα για μια κάποια παρηγοριά ή εκείνες τις φορές που ήθελα να πάρω μια σημαντική απόφαση και χρειαζόμουν τον αέρα του. Εκείνες τις στιγμές που στη θέα του μονολόγησα «Θεέ μου σε πόσο όμορφη πόλη ζω!» αλλά και εκείνες που ευχόμουν ο Σηκουάνας να μπορούσε να πνίξει τα δακρυά μου, που πάγωναν από το κρύο πριν ακόμη φτάσουν στο πηγούνι μου, όταν οι δυσκολίες του να ζω σε αυτή την πόλη φάνταζαν ανυπέρβλητες. Όλες εκείνες τις φορές που η ήσυχη βόλτα δίπλα του, παρέα μονάχα με τον εαυτό μου με βοήθησε να καταλάβω τι θέλω πραγματικά αλλά και εκείνη την τελευταία φορά που ορκίστηκα να μην φοβηθώ να «γίνω» αυτό που είμαι…
All photos by My Parisienne Walkways
The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.
My Parisienne Walkways 