Αν νομίζετε πως το Παρίσι, πέρα από τη Μονμάρτρη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πολύβουη πρωτεύουσα χωρίς ίχνος από…αέρα εξοχής, πλανάστε πλάνην οικτρά. Όποιος έχει λιώσει σόλες στο περπάτημα, όπως εγώ, είναι σίγουρο πως έχει ανακαλύψει ουκ ολίγα δρομάκια, που προσφέρουν ένα εισιτήριο για ένα μικρό ταξίδι στο παρελθόν, τότε που όλα έμοιαζαν περισσότερο με μικρές επαρχιακές πόλεις ή χωριουδάκια.

Μια από τις τελευταίες μου ανακαλύψεις είναι η rue des Thermopyles στο 14ο διαμέρισμα, την οποία και επισκέφτηκα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί το 14ο arrondissement ήταν η πρώτη μου γειτονιά. Η πρώτη και παντοτινή αγάπη (pardon, αγαπημένη μου Lacta). Ο δεύτερος λόγος είναι φυσικά για το όνομα. Ο δρόμος των Θερμοπυλών έπρεπε να εξερευνηθεί από μια Ελληνίδα. Για τον Λεωνίδα και τους 300, ρε γαμώτο!

Η Rue des Thermopyles έγινε γνωστή το 2006 μέσα από την ταινία «Paris Je t’aime». Ξεκινά από την οδό Didot στο νούμερο 32, δίπλα από μια μικρή πλατεία που λέγεται Square Alberto-Giacometti και τελειώνει στην οδό Raymond-Losserand 87. Έχει μήκος 280 μέτρα και είναι πεζοδρομημένος. Δεξιά κι αριστερά του βρίσκονται  σπίτια ενός έως τεσσάρων ορόφων διακοσμημένα με άφθονη βιστέρια, ένα αναρριχώμενο φυτό που κάνει τη rue des Thermopyles ένα μικρό παράδεισο κατά τη διάρκεια της άνοιξης.

Σ’ αυτό το δρομάκι, που σε λίγα μέτρα, φαίνεται πως είναι αδιέξοδο (δεν είναι, αρκεί να κάνετε δεξιά και να συνεχίσετε ευθεία) δεν θα δείτε μαγαζιά ή τουρίστες. Σίγουρα θα δείτε όμως κάποιο ποδήλατο ή μερικές νωχελικές γάτες που προσθέτουν αυτή την έξτρα γοητεία σε αυτό το λιθόστρωτο πέρασμα που μοιάζει να έχει παραμείνει έτσι αλώβητο από το παρελθόν.

Η Rue des Thermopyles ήταν ιδιωτικός δρόμος μέχρι το 1959, που άνοιξε για το κοινό. Ονομάστηκε έτσι από τον πρώην ιδιοκτήτη γης, από τη Μάχη των Θερμοπυλών, μεταξύ Ελλήνων και Περσών το 480-479 π.Χ.. Λέγεται ότι έδωσε αυτό το όνομα στο δρόμο, επειδή ήταν τόσο στενός όσο το πέρασμα των Θερμοπυλών στην Ελλάδα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι ήταν τόσο στενός που πέρναγε μια άμαξα προς μια κατεύθυνση τη φορά.

Oι Πέρσες δεν μπορούσαν να πολεμήσουν πολλοί μαζί σ’ αυτό το στενό. Όσοι προσπαθούσαν να περάσουν έπεφταν νεκροί. Το πιο πιθανό είναι πως οι Έλληνες θα νικούσαν μ’ αυτό τον έξυπνο τρόπο τις πολυπληθείς περσικές δυνάμεις, αν δεν τους πρόδιδε ο Εφιάλτης, ο οποίος οδήγησε τους Πέρσες από το άλλο μέρος του βουνού πίσω από τους Έλληνες. O Λεωνίδας μαθαίνοντας πως σε λίγα λεπτά θα βρίσκονταν όλοι περικυκλωμένοι, είπε σ’ όσους ήθελαν να φύγουν. Έμειναν 700 Θεσπιείς, 300 Σπαρτιάτες και 400 Θηβαίοι (σύμφωνα με τον Πλούταρχο) να πολεμούν σε δύο μέτωπα. Σ’ αυτή τη μάχη σκοτώθηκαν όλοι. O θάνατός τους όμως έμεινε στην ιστορία ως ένα λαμπρό παράδειγμα αυτοθυσίας, αυταπάρνησης και φιλοπατρίας, ενώ η μάχη των Θερμοπυλών ως μια από τις πιο σημαντικές μάχες στην ελληνική και την παγκόσμια ιστορία.

Επισκέφτηκα τη rue des Thermopyles ένα φθινοπωρινό απόγευμα και περπατώντας το, ορκίστηκα πως θα επιστρέψω μια ανοιξιάτικη μέρα που θα με πλημμυρίσουν οι μυρωδιές από τα ανθισμένα φυτά και η ομορφιά του δρόμου θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου σαν carte-postale.

À bientôt

Μétro: Pernety (ligne 13 – αλλά θα μπείτε από την αντίθετη μεριά από αυτή που περιγράφεται στο κείμενο)

All photos © My Parisienne Walkways

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.