Την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Παρίσι, αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως οι πολυκατοικίες είναι όμοιες σε κάθε γωνιά της πόλης και όχι μονάχα σε μια περιοχή του κέντρου, όπως συμβαίνει στην Αθήνα. Πόσες φορές είχα αναλογιστεί πως θα μου άρεσε να ήταν και η Αθήνα «ομοιόμορφη» με τα νεοκλασικά της κτήρια και όχι με θεόρατες πολυκατοικίες ανάλογα με το γούστο (ή την κακογουστιά;) και την τσέπη του κάθε κατασκευαστή.

Κάπως έτσι βρίσκομαι πολλές φορές στους περιπάτους μου να κοντεύω να πάθω αυχενικό από το τέντωμα του κεφαλιού προς τα πάνω επί τόση ώρα για να παρατηρώ όλα αυτά τα κτήρια. Αλλά θα μου πείτε καλύτερα να κοιτάς ψηλά παρά χαμηλά (κι ας σου μείνει κουσούρι το αυχενικό)! Πώς πέτυχε όμως αυτή η ομοιομορφία;

Ο Ναπολέοντας III προσέλαβε το 1852 τον Haussmann για να εκσυγχρονίσει το Παρίσι. Η πρόθεσή του ήταν να αναδιαμορφώσει την πόλη με ασφαλέστερους δρόμους και καλύτερη πολεοδόμηση. Ο κυριότερος λόγος όμως ήταν η κατασκευή ευρειών δρόμων που θα απέτρεπαν τους αντάρτες να σχηματίζουν οδοφράγματα.  Το πλάνο ονομάστηκε Plan Haussmann και διήρκεσε από το 1853 ως το 1870 και σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα. Η ολοκλήρωση του σχεδίου έδωσε στο Παρίσι τη σημερινή του μορφή με τις μεγάλες ευθείες λεωφόρους, τους κήπους και την ενιαία, στις περισσότερες των περιπτώσεων, πολεοδομική κατασκευή.

Κάπου κάπου υπάρχει και καμιά αρχιτεκτονική παραφωνία που συνήθως προκαλεί έκπληξη, με κτήρια που δεν μοιάζουν επουδενί με Παριζιάνικα! Πάνω από όλα μου φαίνεται εξαιρετικά παράξενο (ιδιαίτερα για τα ελληνικά μου δεδομένα) πως τα κτήρια είναι πολύ συχνά τριγωνικά ή στενόμακρα.

Αυτό που μου αρέσει ακόμη πιο πολύ είναι οι οροφές των Παριζιάνικων κτηρίων με τις μικρές στρογγυλές κεραμικές καπνοδόχους τη μια δίπλα στην άλλη. Αλλά και τα μικρά παράθυρα στο πάνω μέρος των κτηρίων, τα chambres de bonne. Ένας τύπος γαλλικού διαμερίσματος που χρησίμευε ως δωμάτιο του υπηρετικού προσωπικού, με εσωτερική σκάλα που κατέληγε στην κουζίνα του σπιτιού για να έχει άμεση πρόσβαση η οικιακή βοηθός. Τα δωμάτια αυτά ήταν περίπου από 6 ως 12 m2, η τουαλέτα ήταν κοινή με άλλα chambres de bonne και βρισκόταν έξω από το δωμάτιο, στο διάδρομο, είχαν ωραία θέα αλλά ήταν εκτεθειμένα πολύ στον αέρα. Η λέξη προέρχεται από τη φράση «bonne à tout faire», κοινώς καλή για όλες τις δουλειές και αναφερόταν στην οικιακή βοηθό. Σήμερα αυτά τα δωμάτια έχουν τα οικονομικότερα ενοίκια στο Παρίσι και προορίζονται συνήθως για φοιτητές ή εργάτες. Τα chambres de bonne βρέθηκαν στο επίκεντρο νομοθεσίας για τη διατήρηση υγιεινών και ανθρωπίνων συνθηκών διαβίωσης. Τον 20ο αιώνα η Γαλλική κυβέρνηση θέσπισε νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όλα τα ενοικιαζόμενα ακίνητα, θα πρέπει να έχουν ελάχιστη επιφάνεια 9 m2, ελάχιστο όγκο 20 m3, και ανοίγματα (παράθυρα, πόρτες, κλπ), που ισοδυναμούν με το ένα όγδοο της επιφάνειας.

All photos by My Parisienne Walkways 

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.