Τους τελευταίους δύο μήνες μ’ έχετε χάσει παντελώς αλλά τώρα που θα εξηγηθώ, νομίζω πως θα μου δώσετε όλα τα δίκια του κόσμου. Διότι αυτό το καλοκαίρι, μετά από 3 χρόνια (σαν αιωνιότητα μου φάνηκε!) είχα επιτέλους την ευχέρεια να βρίσκομαι όλους τους καλοκαιρινούς μήνες στην Ελλάδα, κάτω από τον καυτό ήλιο, να μπορώ όποτε θέλω να κοιτάω το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και να κολυμπάω σε αυτό χωρίς να ελέγχω την ΕΜΥ σαν μανιακή για να δω αν θα φορέσω καλοκαιρινό ή χειμωνιάτικο την επόμενη μέρα. Γιατί όσο κι αν αγαπάω το Παρίσι (ΠΟΛΥ!!!Κι ας το έχω απομυθοποιήσει σε μεγάλο βαθμό), τίποτα δεν συγκρίνεται με το καλοκαίρι στη χώρα μου! Οπότε άφησα κατά μέρους τις Παριζιάνικες διαδρομές μου και απόλαυσα το (καλοκαιριάτικο!) τώρα. Εντάξει μερικές μέρες είχα κάτι (λίγες) τύψεις αλλά τόση ενέργεια που πήρα, νομίζω φτάνει να γράφω όλο το χρόνο non-stop! Και επειδή έχω ακόμη αέρα εξοχής, σκέφτηκα να σας δείξω μια γειτονιά στο 20ο διαμέρισμα που επισκέφτηκα τον Μάιο για να δω το καινούριο σπίτι μιας φίλης μου και κλασικά το έπαιξα μικρή (τουριστική) εξερευνήτρια στους γύρω δρόμους.

Αυτή η γειτονιά λοιπόν, θυμίζει χωριουδάκι. Νομίζω έκαναν γκλιν γκλιν οι βλεφαρίδες μου (χμμμ… φορούσα μάσκαρα!) όταν είδα το πρώτο σπίτι να ξεπροβάλλει. Εκεί τίποτα δεν θυμίζει την αρχιτεκτονική του Βαρόνου Hausmann που επικρατεί σχεδόν σε όλο το Παρίσι. Δυόροφες μεζονέτες με κήπο (!), τριγωνικές σκεπές και επένδυση πέτρας ή τούβλου (τα οποία θυμίζουν και κάτι από Λονδίνο ή Αλσατία) απαρτίζουν κατά πλειοψηφία αυτό το Παριζιάνικο χωριό. Έψαξα κι έμαθα πως η περιοχή ονομάζεται «La Campagne à Paris» (η εξοχή στο Παρίσι) και προέρχεται από το όνομα της κατασκευαστικής εταιρείας που αγόρασε τη συγκεκριμένη γη το 1908 με σκοπό να φτιάξει 92 κατοικίες για να στεγάσει την εργατική τάξη και γενικότερα άτομα με χαμηλό εισόδημα. Αλλά αναρωτηθείτε. Ποιός δεν θα ήθελε να μείνει σε μια μονοκατοικία με κήπο και ηρεμία μέσα στο Παρίσι, χωρίς να χάνει τα πλεονεκτήματα του κέντρου; Ακριβώς. Ως αποτέλεσμα, αυτή η περιοχή που προοριζόταν για τους «φτωχούς» σήμερα αποτελεί (και αυτή) μια πολύ δημοφιλή γειτονιά για ευκατάστατους.

Περπατώντας στους πλακόστρωτους μικρούς δρόμους της περιοχής, φαντάστηκα πως θα ήταν να μένω εδώ (όνειρα απατηλής νυχτός αλλά λέμε!) και ένιωσα σαν να ζω σε κάποιο ήρεμο χωριό της Γαλλίας, με τα φυτά μου και την ησυχία μου και για μια στιγμή (μόνο!) ξεθώριασε η ανάμνηση των αποπνικτικών Παριζιάνικων σπιτιών. Μια επίσκεψη εκεί είναι σαν μαγικό ταξίδι στο χωροχρόνο που σε προκαλεί να χάσεις το εισιτήριο της επιστροφής… Αλλά θα σας αφήσω να περιηγηθείτε νοερά μέσα από τις φωτογραφίες!

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.