Θυμάσαι πώς ένιωσες τη στιγμή που ένα όνειρό σου έγινε πραγματικότητα; Το δικό μου όνειρο πραγματοποιήθηκε πριν 5 χρόνια περίπου αλλά θυμάμαι κάθε δευτερόλεπτο εκείνης της στιγμής, κάθε συναίσθημα μου, σαν να ήταν μόλις χτες! Ο ημερολογιακός δείκτης βρισκόταν στον Ιανουάριο του 2011, όταν μια Ελληνίδα προσγειώθηκε στην πόλη του φωτός και μαζί της προσγειώθηκαν 2 βαλίτσες γεμάτες ρούχα αλλά προπάντων όνειρα!

Ποτέ πριν δεν είχα επισκεφτεί το Παρίσι, μονάχα νοερά μέσα από τα τραγούδια της Edith Piaf και του Jacques Brel, μέσα από την καθημερινότητα της Amélie, μέσα από τους εμπνευσμένους διαλόγους της Céline και του Jesse πριν το ηλιοβασίλεμα, ή τις βόλτες στο Παρισινό παρελθόν τα μεσάνυχτα στο Παρίσι του Woody Allen.

Το όχημα μου ήταν το πρόγραμμα Erasmus κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στην Αθήνα που έμελλε να είναι μόνο η αρχή της μόνιμης διαμονής μου στο Παρίσι. Όταν αφήνεις για πρώτη φορά το σπίτι σου, την πόλη σου, τη χώρα σου, το δίχτυ ασφαλείας σου, φωλιάζουν μέσα σου δύο συναισθήματα αντικρουόμενα αλλά εξίσου έντονα. Φόβος για το άγνωστο και ταυτόχρονα τεράστια περιέργεια για να το ανακαλύψεις. Η περιέργεια, αυτή η κινητήριος δύναμη να ζήσεις το διαφορετικό, να μάθεις τα πάντα για κάτι που δεν ξέρεις τίποτα.

Εκείνη τη μέρα που έφτασα στη Γαλλική πρωτεύουσα, είχε ένα κρύο τσουχτερό (δύσκολη πρώτη γνωριμία με Ελληνίδα!) που συνεχίστηκε για όλο τον υπόλοιπο μήνα και τις πρώτες δυο μέρες, μέχρι να τακτοποιήσω τα βασικά στο νέο μου σπίτι, δεν αντίκρυσα τον Πύργο του Άιφελ, ούτε την Παναγία των Παρισίων, ούτε την Μονμάρτρη. Τα κινηματογραφικά Παριζιάνικα καρέ περίμεναν στωικά στο μυαλό μου μέχρι τη μεγάλη στιγμή που θα τα έβλεπα για πρώτη φορά, αλλά όχι ως τουρίστρια.  Στα χρόνια που ακολούθησαν τα αντίκρυσα πολλές φορές αλλά δεν υπήρχε ούτε μία που να μην κοντοσταθώ μπροστά στον Πύργο να τον θαυμάσω την ώρα που τα εκατομμύρια λαμπάκια του αναβοσβήνουν ή να μην παρασυρθώ από την θέα του Παρισιού στα σκαλιά της Sacre Coeur στην Μονμάρτρη.

Όσο περνούσε ο καιρός, αισθανόμουν όλο και πιο έντονα αυτό που είχα νιώσει από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Παρίσι. Η αίσθηση πως μπροστά μου απλώνονται απεριόριστες δυνατότητες, αμέτρητες εμπειρίες, υπέροχες διαφορετικές εικόνες και μυρωδιές, νέες συνήθειες, μια εντελώς καινούρια ζωή.

Μετά από 5 χρόνια, μπορώ να πω με σιγουριά πως με όλα τα καλά αλλά και τα άσχημα που έζησα στο Παρίσι, αυτή η πόλη με άλλαξε για πάντα! Είναι το δεύτερο σπίτι μου, το σπίτι που, πολύ σοφά, επέλεξα εγώ για μένα.

You can read this article in English at Greek City Times. 

All photos by My Parisienne Walkways

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.