‘Ισως -λέω ΙΣΩΣ- να έχετε ακούσει μια φήμη που λέει πως οι σερβιτόροι στο Παρίσι είναι αγενείς. Δεν θα έλεγα πως είναι ακριβώς φήμη. Και δεν μιλάω για αγένεια τύπου να μην σας μιλήσουν στον πληθυντικό, ή να μην πουν «s’il vous plaît» (παρακαλώ/please) και «je vous en prie»(παρακαλώ/you’re welcome) ή Monsieur/Madame. Εντάξει… και Mademoiselle. Αυτά ανήκουν αδιαμφισβήτατα στο savoir vivre τους από τότε που άρχισαν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους. Μιλάω για το χαμόγελο που αγνοείται σε βαθμό επικήρυξης με λίτρα, το ύφος, λες και «Μου φαγες τη γκόμενα ρε αλήτη», το σνομπ attitude τύπου «Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Απόγονος του Μέγα Ναπολέοντα». ΠΕΡΝΑ ΕΞΩ ρε Καραμήτρο, κι εγώ του Μέγα Αλέξανδρου.

Ακόμη και οι Παριζιάνοι, -θεωρητικά- θα προτιμούσαν να μένουν στην Αμερική, όπου οι σερβιτόροι είναι φιλικοί και έχουν πλατύ χαμόγελο. Άσχετο αν στο μυαλό τους αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν μόνο για δύο λόγους: 1. Οι Αμερικάνοι είναι γενικά χαζοχαρούμενοι και 2. Οι τύποι είναι σίγουρα μεθυσμένοι. Άσχετο. Γι’αυτούς οι σερβιτόροι στο Παρίσι, απέχουν πολύ από το να είναι «sympa». Στο κάτω κάτω, συμπληρώνουν, υπάρχουν 3 εκατομμύρια άνεργοι που θα μπορούσαν να τους αντικαταστήσουν, αν δεν είναι ικανοποποιημένοι να βρουν μια άλλη δουλειά, putain! Το ότι, ίσως οι ίδιοι ως πελάτες, να είναι αγενείς και απαιτητικοί, δεν τους περνάει καν από το μυαλό. Non, non, δεν είναι δική τους δουλειά να είναι αγαπητοί. Η υπαιτιότητα, όπως καταλαβαίνετε, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Κάποιες φορές (ΛΙΓΕΣ!) μας έχει συμβεί να συναντήσουμε και πολύ ευγενικούς σερβιτόρους στο Παρίσι. Καταρχήν θα το σχολιάσουμε «Πολύ ευγενικός αυτός ο σερβιτόρος, Μπράβο!». Θα σκεφτούμε πως σήμερα η τύχη είναι μαζί μας (May the luck be with you too!). Έπειτα θα αναρωτηθούμε αν είναι ξένος. Στη συνέχεια θα τον περιεργαστούμε λίγο, μπας και μαντέψουμε πως γίνεται να είναι ευγενικός (Μήπως είναι U.F.O?). Ας το ψάξουμε λίγο… The truth is outhere. Στο τέλος πιθανότατα να είμαστε super content (πολύ ικανοποιημένοι) και να μιλάμε στους υπόλοιπους φίλους μας, για το μαγαζί με τον ευγενικό και super sympa σερβιτόρο.

Σε κάθε περίπτωση σας προτείνω να αποφύγετε τα εξής: 

1. Όταν έρθει να σας πάρει παραγγελία για ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ μην του πείτε πως δεν έχετε αποφασίσει και να έρθει αργότερα. Θα περιμένετε μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Eν ανάγκη πάρτε γκαζόζα.

2. ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ! Μην τον αποκαλέσετε «γκαρσόν», με το χαρακτηριστικό χτύπημα των δαχτύλων. Θα σας καταραστεί και για την επόμενη ζωή σας. Αρκεστείτε στο «S’il vous plaît Monsieur» ή σκέτο «Monsieur».

3. Να φερθείτε σύμφωνα με το savoir vivre τους. Δηλαδή bonjour ή bonsoir για αρχή και merci beaucoup Monsieur αφού του δώσετε την παραγγελία σας. Οι Γάλλοι δεν παίζουν με αυτά.

4. Μην περιμένετε πως θα σας εξηγήσει ολόκληρο το μενού. Ιδιαίτερα αν δεν ξέρει καλά αγγλικά. Κάντε του μια, το πολύ δύο ερωτήσεις. Δεν θέλετε να τον εκνευρίσετε, πιστέψτε με.

5. Μπορεί το πουρμπουάρ στη Γαλλία να συμπεριλαμβάνεται στην απόδειξη, αλλά θεωρείται comme il faut (πρέπον) να αφήσετε 5-10% από το σύνολο του λογαριασμού στο τραπέζι. Τώρα αν δεν αφήσετε, καλό θα ήταν να μην ξαναπάτε στο ίδιο μαγαζί γιατί πιθανότατα, ο σερβιτόρος θα σας θυμάται!

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.