Είναι ντροπή αλλά θα το παραδεχτώ! Τόσα χρόνια «Παριζιάνα», είναι η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το πολύχρωμο, παραδεισένιο δρομάκι που μοιάζει σα να ξεπήδησε  από την Disneyland ή καλύτερα, απευθείας από τη διαβολεμένη φαντασία του Walt Disney!

Ροζ, κίτρινα, μπλε, πράσινα, μωβ σπίτια δεξιά κι αριστερά από ένα μικρό πλακόστρωτο δρομάκι που μοιάζει με το Portobello Road στο Notting Hill και ξυπνάει κάθε (κοιμισμένο) παιδικό ενθουσιασμό στους ενήλικες! Είναι από αυτά τα μέρη που νομίζεις πως υπάρχουν μόνο σε καρτ-ποστάλ ή στα παραμύθια! Αυτό το χρωματιστό κομμάτι παραδείσου, όμως υπάρχει στην πραγματικότητα, σχεδόν κρυμμένο στο 12ο διαμέρισμα, όχι πολύ μακριά από το Gare de Lyon και το Gare de Bercy, δυο βήματα από το υπερυψωμένο πάρκο Coulée verte (Promenade Plantée). Αρχικά, όταν φτιάχτηκε το 1865, λεγόταν Avenue Milland (δεν το λες και λεωφόρο βέβαια..!) μέχρι το 1897 όταν και μετονομάστηκε. Το μετέπειτα όνομά του «Crémieux» το οφείλει στον Γαλλο-Εβραίο Δικηγόρο και Υπουργό Δικαιοσύνης, Adolphe Crémieux, ο οποίος ήταν ένθερμος υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Εβραίων της Γαλλίας.

Τα 35 πανομοιότυπα σπίτια στη Rue Crémieux δεν έχουν καμία σχέση με την Παρισινή αρχιτεκτονική των πολυκατοικιών, τύπου “haussmannien”, αντίθετα είναι αγγλικού τύπου.  Όταν πρωτοχτίστηκαν, κάθε σπίτι έπρεπε να έχει την κουζίνα του στο ισόγειο και 2 ορόφους με ζωτικό χώρο. Τότε ένα σπίτι εκεί στοίχιζε περίπου 700 francs (100 ευρώ) το χρόνο. Σήμερα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών του real estate, σπάνια πωλούνται ή νοικιάζονται έναντι 7.000-10.000 ευρώ το μήνα! Εν ολίγοις, όποιος κληρονόμησε χρωματιστό σπιτάκι, έκανε την τύχη του! (Τον παντρεύομαι).

Στο δρομάκι αυτό, που πεζοδρομήθηκε το 1993, υπάρχει μόνο ένα ξενοδοχείο, το L’Hotel Particulier, με πολύ ιδιαίτερη διακόσμηση, όπως αρμόζει σε αυτόν τον περίγυρο άλλωστε. Ευελπιστώ να το τεστάρω σύντομα για τη νέα κατηγορία Hotels με πολλές inside πληροφορίες και κυρίως φωτογραφίες!

Αν βρεθείτε σ’ αυτό το παραμυθένιο δρομάκι, πάρτε το χρόνο σας να παρατηρήσετε τις λεπτομέρειες με προσοχή. Θα δείτε πως μερικά σπίτια είναι διακοσμημένα με τοιχογραφίες, όπως η γάτα που πηδάει ανάμεσα σε δύο παράθυρα στο νούμερο 28, το αναρριχώμενο φυτό στο νούμερο 21, το πουλί που πετάει στο νούμερο 23 ή τη γιγάντια σαύρα στο νούμερο 18. Ένα από τα σπίτια φέρει ακόμα και το σημάδι της πλημμύρας του 1910, όταν τα νερά του Σηκουάνα έφτασαν σχεδόν τα δύο μέτρα σε αυτή την περιοχή.

Ο λόγος αυτής της ευχάριστης χρωματικής αντίθεσης από το γκρίζο παριζιάνικο ουρανό; Πολύ απλός. Οι κάτοικοι ήθελαν να μετατρέψουν το δρόμο μπροστά από τα σπίτια τους σε μια όαση ηρεμίας! Έβαλαν χρώμα και έφτιαξαν μικρά κηπάκια με ζαρντινιέρες, οι οποίες φιλοξενούν λουλούδια, φυτά, μικρούς θάμνους, ακόμη και δέντρα. Είστε στο κέντρο του Παρισιού, κι όμως νιώθετε σαν να κάνετε βόλτα σε κάποιο χωριό της επαρχίας της Νότιας Γαλλίας, της Ισπανίας ή της Πορτογαλίας.

Σε αυτό το σημείο, μάλλον θα αναρωτιέστε που βρήκα τα πολύχρωμα μπαλόνια που κάνουν το τέλειο ensemble με το background! Είχα την τύχη λοιπόν, την στιγμή ακριβώς που έφτασα στη rue Crémieux να πέσω πάνω σε επαγγελματική φωτογράφιση (αν έχεις τύχη διάβαινε!). Το concept περιλάμβανε  afro look και πολύχρωμα μπαλόνια. Φυσικά θέλησαν κι άλλοι περαστικοί να επωφεληθούν…

Λίγο πριν τελειώσει το shooting, ο φωτογράφος με ρώτησε αν ήθελα τα μπαλόνια. Αν τα ήθελα λέει; Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι άλλο για να γίνει ακόμη πιο όμορφη και χρωματιστή εκείνη η μέρα! Merci Monsieur le photographe! Είσαι τζιμάνι.

Μétro: Quai de la Râpée  (Ligne 5) ή Gare de Lyon (Ligne 1)

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.