Ήταν Μάρτιος του 2018 την τελευταία φορά που ήμουν στο Παρίσι. Ούτε που μπορούσα να φανταστώ βέβαια, τότε, πως θα περνούσαν σχεδόν 5 χρόνια για να επιστρέψω. Διαφορετικές συγκυρίες στο Παρίσι αλλά και την Ελλάδα, προσωπικές και επαγγελματικές αλλά και το γεγονός πως ένας-ένας όλοι οι φίλοι μου επέστρεψαν στην Ελλάδα ή μετακόμισαν σε άλλες χώρες με οδήγησαν να πάρω την απόφαση πως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τη δεύτερη πόλη μου. Τα συχνά aller-retour θα διακόπτονταν μέχρι νεωτέρας. Άλλωστε υπήρχαν τόσα μέρη ακόμη στον κόσμο που πέθαινα να δω και διαφορετικές ταξιδιωτικές εμπειρίες να ζήσω και το επάγγελμα που επέλεξα, μπορούσε να μου τις προσφέρει σε μεγάλο βαθμό.

Ο χρόνος που αφιέρωνα στις παριζιάνικες περιπλανήσεις μου, εκείνη και την επόμενη χρονιά μοιράστηκε στη Φινλανδία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα.. κι ας διάβαζα οτιδήποτε καινούριο αφορούσε τη Γαλλική πρωτεύουσα. Νέα bar, εστιατόρια, μουσεία και εκθέσεις, όπως ακριβώς όταν ήμουν εκεί. Στο παριζιάνικο carnet μου, όλα σημειώνονταν με ευλάβεια για να τεσταριστούν ένα προς ένα όταν ξαναπατούσα γαλλικό έδαφος. Το ταξίδι στο Παρίσι, όλο και μετατοπιζόταν (άλλωστε ήξερα την πόλη σαν την παλάμη μου, ας γνωρίσω κάτι καινούριο, έλεγα στον εαυτό μου, να αφιερώσω το χρόνο και τα χρήματά μου σε μια νέα πόλη). Και έπειτα ήρθε η πανδημία. Και τα ταξίδια ακυρώθηκαν επ’ αόριστον.

Τα νέα που έρχονταν (και) από το Παρίσι ήταν κάπως αποθαρρυντικά. Η πόλη του φωτός με κλειστά όλα τα μαγαζιά της, χωρίς τα χαρακτηριστικά τραπέζια έξω από τα bistrot σαν κάποιο είδος δυστοπίας; Όχι, αυτό σίγουρα δεν ήθελα να το αντικρίσω. Θα περίμενα να επιστρέψει στη normalité της. Φέτος όμως είχε έρθει η ώρα. Μετά από μερικές προσπάθειες οργάνωσης του ταξιδιού μέσα στη χρονιά που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, με την προτροπή πρώην παριζιάνων φίλων μου που θα βρίσκονταν στην πόλη, τα εισιτήρια κλείστηκαν μόλις μια βδομάδα πριν απογειωθεί η πτήση και λίγες μέρες πριν εκπνεύσει το 2022. Επιτέλους, μια Παριζιάνα θα έβρισκε το δρόμο της πίσω στο Παρίσι!

Στο μετρό προς το airbnb μου στο 17ο διαμέρισμα και στη station Brochant, μόλις μια στάση μετά από τη La Fourche που κατέβαινα για το σπίτι μου, χαμογελούσα μόνη μου, σαν χαζή (ή σαν Αμερικανίδα, όπως θα έλεγαν οι Γάλλοι!). Ευτυχώς φορούσα μάσκα κι έτσι δεν το πήρε κανείς πρέφα (κι ας ήμουν η μόνη, -στη Γαλλία δεν είναι πλέον υποχρεωτική η μάσκα στα ΜΜΜ-). Η οικειότητα ήταν ακόμη εκεί. Σα να μην έφυγα ποτέ. Η γνώριμη μυρωδιά του μετρό, η συνήθεια των Γάλλων να ζητούν με το παραμικρό pardon, οι στοιβαγμένοι -σαν κονιορτοποιημένοι πολτοί- Παριζιάνοι μέσα στη γραμμή 13, η Οσμανική αρχιτεκτονική των κτηρίων, τα ανθοπωλεία και οι παριζιάνικες προσόψεις, η ευωδία της φρεσκοψημένης baguette και οι ιδιαίτερες boutique σε κάθε γωνιά της πόλης. Γιατί κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ!

Κάποια άλλα, όμως, αλλάζουν. Είναι αυτές οι μικρές αλλαγές που δεν κάνουν μπαμ κι όμως σου δίνουν την εντύπωση πως έχεις χάσει επεισόδια. Όπως η κάρτα Navigo, που πλέον δεν είναι άσπρη-μωβ, ούτε λιλά-γκρι αλλά μπλε-μαύρη. Είναι τα Vélib’ που από γκρι έχουν γίνει πράσινα και τα Autolib που εξαφανίστηκαν από τους παριζιάνικους δρόμους. Ομοίως και η εβδομαδιαία free press «A nous Paris» από το μετρό. Είναι το πολυκατάστημα Samaritaine που έχει ανακαινιστεί πλήρως (επιτέλους!) αλλά ένα σωρό άλλα εργοτάξια που θυμίζουν πως η πόλη ετοιμάζεται πυρετωδώς για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Είναι ο νέος χάρτης του μετρό που κάνει τον Σηκουάνα να φαίνεται πολύ καμπυλωτός (ή είναι ιδέα μου;) και οι νέες προεκτάσεις των γραμμών. Αλλά και οι Γάλλοι που δεν είναι πλέον τόσο χωμένοι στα βιβλία τους μέσα στο μετρό αλλά στα κινητά τους. Είναι τα κίτρινα φύλλα που έχουν σκεπάσει τους δρόμους μήνα Δεκέμβρη, μια εικόνα που συνηθίζαμε να αντικρίζουμε κάθε Οκτώβρη. Είναι κάποια αγαπημένα στέκια που έχουν κλείσει και στη θέση τους έχουν ανοίξει νέα αλλά και πολλά μαγαζιά που έχουν μείνει άδεια, πρωτοφανές πιθανότατα για τα παριζιάνικα δεδομένα.

Η βόλτα στο Σηκουάνα, όμως, θα παραμείνει για πάντα το ίδιο ρομαντική και θα με προκαλεί να υπόσχομαι πως θα επιστρέφω ξανά και ξανά!

À bientôt

All photos © My Parisienne Walkways

The content on this blog is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή τροποποίηση του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου.